Σμιλεύοντας με ακούραστη μα σοφή ορμή τη σιωπηλή επιφάνεια της αιγινήτικης πέτρας, ο Παναγιώτης Μαρίνης μεταποιεί και τιθασσεύει την ύλη της, φανερώνει επιδέξια την οργανική φύση της, ακουμπά το απόκρυφο εσωτερικό της που ανάμεσα στα χέρια του σπαρταρά, εκτινάσσεται και μεταμορφώνεται σε ζώσα σάρκα.
Στον μυστικό κήπο με τα νούφαρα και τους ανθισμένους κάκτους, πέτρες ξανθές πώρινες ή θαλασσινές φαιές, σκοτεινές μαυρόπετρες ή καμπυλόσχημες ποταμίσιες, αδράττουν μια νέα ψυχή και εμφυσσούνται με ανάσα στα χέρια του γλύπτη.
Παλαιοί των ημερών και φυσιογνωμίες του καθημερινού μόχθου που κάπου και κάποτε άλλοτε κατοίκησαν το νησί, ηρωικοί Σαλαμινομάχοι και μυθικές χίμαιρες, ανθρωπόμορφες παραστάδες αρχαίων ναών και ιερατικοί χορευτές με μακρά ενδύματα που εξέρχονται από γκρεμισμένα παλαιοχριστιανικά μνημεία, συνθέτουν τον μαγικό κόσμο του καλλιτέχνη.
Πυρήνας και αλφαβητάριο του κόσμου αυτού, οι θαυμαστές και πρωτοπαρουσιαζόμενες πέτρινες λόγχες του γλύπτη, τα πρωτόλεια εργαλεία μιας επανεφευρημένης λίθινης εποχής που μοιάζουν να δραπέτευσαν από τις προθήκες της προϊστορικής πτέρυγας ενός ξεχασμένου αρχαιολογικού μουσείου, για να επιβλέψουν τους ίδιους τους τους καρπούς. Ψηλαφίζοντας και θωπεύοντάς τα, δοκιμάζοντας τις οξείες μα στιλπνές απολήξεις τους ανάμεσα στα δάχτυλα, αίφνης κυλούν σβώλοι παλαιού χώματος, ποτάμια και πευκοδάση, στάζει η βροχή του Αιακού και αστράφτει η αρχαία θάλασσα του Σαρωνικού κόλπου.
Ίρις Κρητικού
Σεπτέμβριος 2014