Οι σκληρές συνθήκες των πρώτων στιγμών του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, βρίσκουν το νησί της Αίγινας να ασφυκτιά από το πλήθος των εξαθλιωμένων προσφύγων. Το πρόβλημα σίτισης και στέγασης, συμπληρώνεται από το δράμα των ανηλίκων ορφανών που χωρίς γονική προστασία ζητιάνευαν για να ζήσουν. Η κατασκευή ενός τόσο μεγάλου, για την εποχή, οικοδομήματος έδωσε ανακουφιστική λύση στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού με διπλό τρόπο: εξασφάλισε εργασία στους ενήλικες που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του και στέγη, τροφή και ένδυση στα άτυχα ορφανά. Επίσης είχε και σημαντικό εκπαιδευτικό χαρακτήρα αφού μπορούσαν να μαθαίνουν εκεί γράμματα και πρακτικές τέχνες.
Το ορφανοτροφείο χτίστηκε το 1828 και λειτούργησε το 1829. Σε αυτό βρήκαν καταφύγιο περισσότερα από 500 ορφανά. Η μέθοδος της εκπαίδευσης ήταν η αλληλοδιδακτική. Στους χώρους του λειτούργησε η πρώτη Εθνική Βιβλιοθήκη, το πρώτο Αρχαιολογικό Μουσείο και το Εθνικό Τυπογραφείο.